Juni,

Een witgeschilderd schoolhek wordt geopend.

Ik stap uit de hoge auto en kom met mijn voeten net niet bij de grond.

Het kleine sprongetje dat ik maak is zo ongeveer het enige geluid op het schoolplein.

Maandagmorgen. Rust, alleen de repeterende geluiden van de kinderen uit de lokalen.

Er loopt een vrouw naar me toe en schudt me de hand.

We kennen elkaar niet. Met weinig woorden lijd ze ons naar het kantoortje en neemt plaats achter het bureau.

Ik vraag wie ze is en ze noemt haar naam. 

    "Ik ben Esther, Esther Mutio".

    "Maar dan ben je het nieuwe schoolhoofd", zeg ik blij!

Ik vertel haar wie we zijn, waarna ze opstaat en naar voren buigt.

Ze slaat twee gemeende armen om ons heen, het ijs is gebroken!

We praten alsof we elkaar kort geleden nog hebben gezien.

Dat de mails niet aangekomen zijn of misschien niet zijn gelezen doet er niet toe, we zijn er.

Trots leidt ze ons door alle klassen en stelt ons voor aan de nieuwe leerkrachten. Ze wijst naar de lege bankjes en vraagt aan de leerkracht waarom de kinderen niet op school zijn. Ziek is zijn antwoord maar ook het ontbreken van schoolgeld vertelt ze mij later.

Een tafel met nieuw werkboeken waarvan een deel gekaft is met plastic.

Ze neemt ons mee naar twee splinter nieuwe lokalen gebouwd door de regering en ik weet werkelijk niet wat ik zie.

Hardhouten deuren, geschilderde vloeren, ramen met glazen schuifjes en een lichtschakelaar aan de buitenkant voor elektra.

De jongste groep komt naar buiten met hun plastic bekers en lopen richting de kook mamma's voor een waterachtig suikerpapje.

We lopen langs de meisjes toiletten met het mooie tegelvloertje en hun eigen watertank.

Dan komen we bij de vier nieuwe jongens toiletten die de ouders met elkaar hebben gebouwd, ze zijn nog niet in gebruik, de blauwe verf op de deuren is nog nat. 

Ik zie Onesmus, de leerkracht die er al zolang werkt en we schudden elkaar de hand.

Terug op kantoor maken we een plan voor de woensdag en vertrekken weer.

Buiten zitten de leden van de ouderraad aan een ronde tafel.

Ze wachten geduldig voor een overleg met hun schoolhoofd!

Woensdag,

Esther vraagt me naar de eerste indruk van de school.

Ik vertel haar dat er zichtbaar veel is gedaan de afgelopen periode en dat de leerlingen hard werken. 

    "Ja," vervolgt ze, "en ik heb nog even zes liter sop gekocht voor het schoonmaken van de toiletten, zou jij die straks met alle jongens willen openen?"

Ik zeg haar dat dit goed uitkomt omdat we onderweg emmers en kannen hebben gekocht voor het schoonspoelen.

In de lerarenkamer schenkt een juf kokend hete thee vermengd met melk uit een grote ketel en er gaat een bord met koek rond. De grote rol met kaft plastic leg ik bij de juffen op het bureau net zoals de potloden en de tafelpunterslijper uit Nederland.

Het vel op mijn thee duw ik opzij en neem kleine slokjes.

Dan lopen we naar groep acht, de groep waar Esther duidelijk trots op is, en praten met de leerlingen.

Buiten verzamelen de jongens bij hun nieuwe toiletten. Ik zeg dat ik trots ben op hun ouders voor het mooie werk. Ik houd de emmers omhoog en vraag ze de toiletten goed schoon te houden en er netjes en met respect mee om te gaan. Dan tellen we samen af en zijn ook deze toiletten klaar voor gebruik.

Onder een boom zit Erik. Hij heeft een verhaal uit de bijbel voorbereid en vertelt het aan groep vijf.

Jhon van de ouderraad is nog even gekomen en vertelt dat hij de aansluiting van de dakgoot naar de watertank zal repareren bij de meisjes toiletten. Ook hier wordt hard gewerkt.

Het is tijd om afscheid te nemen en Esther vraagt wanneer we terug komen. Ik vertel dat we er in 2017 niet zullen zijn vanwege de verkiezingen hier in Kenya maar dat we ons best zullen doen voor het jaar erna. We houden elkaar vast zonder iets te zeggen en weer voel ik de armen van deze moeder om me heen.

Een moeder voor de Mwamose!!