Als ik de gordijnen open schuif en mijn gezicht tegen de vitrage aan druk om naar buiten te kijken voel ik de zon door het glas heen branden,

                              Dit is Kenya !!                      

Het is eind oktober en we rijden door een verbazingwekkend groen landschap. Langs de rode zandwegen zijn de greppels gevuld met regenwater. Op sommige plekken is de weg verzakt, en als we een kudde koeien paseren valt het ons op dat ze er beter uit zien dan vorig jaar.

Ook de geiten bij het dorp Marjoreni hebben vlees op hun botjes. In de verte zie ik een waslijn vol gekleurd wasgoed dat wapperd in de zon.

Wat is hier gebeurd?

In geen jaren hebben we het zo groen aangetroffen.

We zeggen het geen van drieen hardop maar denken hetzelfde!

En ja, het is waar...het heeft ook geregend in het gebied bij de school.

Na een warm welkom van Peter de hoofdmeester, mister Iddy de adjunct, leraar Omnimus, en een luidruchtig habari gani van onze schoolbewaker Jackson wordt ons tijdens het eerste gesprek verteld dat het regenseizoen al in september is begonnen en er vanaf die tijd veel water is gevallen, en het ze verbaasd dat we er toch zijn!

Als we vertellen dat we vlak voor de school vast zijn gereden in de modder en beide Wimmen het busje hebben moeten duwen ( zonder resultaat), moeten we met z'n allen lachen om de modderspetters op onze kleding en ben ik zo blij weer terug te zijn op het terein van de school!

Er is dus water en een heleboel, volgens Peter kan de school zo'n vier tot vijf maanden vooruit, daarom lijkt het hem 'n goed plan om aan de overloop van de kunstof watertank een pijp te maken naar de grote betonnen tank, want nu loopt het overige regenwater weg en dat is niet nodig. We spreken 'n prijs af met de aannemer die de volgende dag al kan beginnen en wij gaan terug om materialen te kopen.

Als we de volgende morgen terugkomen hebben ze al aardig wat meters gegraven dwars over het schoolplein. Wij in Nederland zouden er een keurig en vooral veilig loopplankje, een voor heen, en een voor terug hebben neergelegd, maar hier is dat anders en stap je er gewoon overheen, dus doen wij dat ook!

Ik neem een kijkje bij meester Gabriél in de kleuterklas die een klein groepje kinderen aan het testen is om te kijken of ze in januari naar een volgende groep kunnen, hij buigt zich lievdevol over zijn kleuters en het heeft iets van een vader van 'n groot gezin.

Als ik Gabriél in de pauze zie vraag ik naar hun bruiloft van 'n jaar geledenen en krijg ik'n uitgebreid verslag en verteld hij sprankelend over zijn Christine en haar naaiattelier wat ze kortgeleden is begonnen, ik zeg hem dat ik graag langs kom om zijn Christine te ontmoeten en haar werk te zien.

Terug richting de rode zandweg kom ik Suma tegen en samen lopen we naar zijn kleine Margreetje die op de grond zit en druk is met het eten van een bekertje mais. Dit is zo'n beetje de plek geworden waar hij met de dorpsbewoners praat en de kleintjes met elkaar spelen, want als ik voorzichtig vraag of hij al werk heeft gevonden schud hij zwijgend nee!

 In overleg met Peter willen we, nu er genoeg water is terug naar het systeem van zeven jaar geleden, toen er in iedere klas een emmer water stond met een drinkbeker erin. Door de droogte van de laatste jaren hebben ze dit achterwege moeten laten en in plaats daarvan een vijftig liter tonnetje op het schoolplein gezet waar alle kinderen in de pauze uit mogen drinken, veel kinderen uit dezelfde waterton met hetzelfde bekertje, veel vingertjes in hetzelfde drinkwater!

We zijn opweg naar Mombasa om watertonnetjes te kopen.Op een soort Albert Kuip scharrelen we de dertien vijftig liter tonnen bij elkaar, en op de bovenverdieping van 'n winkel met veel plastic vinden we 'n handige medewerker die op iedere ton een kunstof kraantje zet. We gaan naar de stadsapotheek waar Peter inkopen doet voor de e.h.b.o. box van de school en omdat we toch in de stad zijn koopt hij voor zijn gezin een tweepersoons matras, niet echt handig want bij de onderhandeling van een nieuw vervoersbedrijf enkele dagen geleden kregen we te horen dat er geen imperial bij deze bus hoort waardoor we nu erg krap naar de volgende bestemming rijden om ook nog even de honderd veel te kleine t-shirts te ruilen, maar.... het lukt!  

 Terug op school geeft Peter het team de opdracht om aan alle leerlingen een uitleg te geven over de watertonnetjes en de afspraak dat zij hier zelf verantwoordelijk voor zijn samen met hun ouders.

Daarom pakken we een kwast en schilderen voor de duidelijkheid de naam van de klas op de ton. 

Ondertussen lopen de onderhandelingen met de aannemer over de grote gaten die gedicht moeten worden in de vloeren van klaslokalen uit op niets. Niemand is hier blij mee, de aannemer gaat terug naar huis en wij gaan opzoek naar 'n ander!

Met 'n plattengrond van de school op schaal getekent door Wim Merkens gaan we verschillende aannemers af en krijgen we of een erg dure offerte of 'n onzekere blik omdat het gebied te onbekend is, terwijl metselaars over hun schouder meeluisteren, hopend op 'n volgende opdracht.

En dan komen we in gesprek met Jhon, die we de volgende dag meenemen naar de school. Uitgebreid bekijken we de vloeren, de grote scheur in de muur, het rietendaklokaaltje waar ik ieder jaar weer verliefd naar kijk en waar het altijd zo koel blijft, maar die ook bijna omvalt. Terwijl het zacht begint te regenen nemen we alle plannen door. De werkers zullen moeten overnachten op de school en Jhon zal voor eten zorgen. Peter wijst in de richting van de rivier waar water gehaald kan worden. De week na de toetsen kan er gestart worden met de bouw, dan zit het schooljaar erop en gaan de kinderen naar huis. Het rietendak gebouwtje zal tegen de grond gaan en er zullen twee nieuwe lokalen voor terug komen zodat ook de andere groep zeven nu in de ochtend naar school kan en niet meer pas in de middag hoeft te komen. En ja, de grootste gaten in de vloer zullen gedicht worden.

 Als we de school verlaten langs het pad met de geurende bloemen zie ik in de verte meester Gabriel samen met zijn Christine op het plekje waar hij altijd op haar wacht, en na 'n lange werkdag samen naar huis lopen. Ze draagt een jurk van mooi gebloemde stof met aan de voorkant iets  geplooid, zodat haar buikje de ruimte krijgt om te groeien en hun kindje in februari geboren kan worden!

                                               einde.

Op 3 februari schenkt Christine het leven aan een zoon, meester Gabriel laat per s.m.s. weten hier heel blij en dankbaar voor te zijn.