April 2012.

 'Ik had nog wat oud ijzer liggen, heb het maar weggebracht, en wat denk je dat ik er voor kreeg?'

Co duwt de briefjes geld in de bezweten handen van Wim terwijl ze samen het voetbalveld aflopen. Altijd belangstellend naar de kinderen van de Mwamose school, altijd even willen weten hoe het er in Kenya aan toe gaat.

Als Wim zijn scheidsrechterskleding in zijn tas stopt en het bundeltje papiergeld open vouwt ziet hij dat het een bedrag is van €200,-

Dank je wel Co, hier gaan we iets moois mee doen.

Tot zaterdag Wim, nee Ko dan ben ik onderweg naar de Mwamoseschool!!

                                        -----------------

  We zitten aan tafel met Jhon de aannemer die in de afgelopen schoolvakantie twee klaslokalen heeft gebouwd voor de groepen zeven en die al in gebruik zijn. Maar... ze zij nog niet helemaal af blijkt uit het gesprek! Nog een paar kleine dingen!! Wat moeten we ons hierbij voorstellen? We zijn reuze benieuwd en gaan de volgende morgen vroeg op pad om het resultaat te bekijken met Annemarie, Erik en Gerald, wat 'n bijzonder tintje geeft aan deze reis omdat het jaren geleden is dat onze kinderen  mee waren. En dan valt onderweg in het gebied de allereerste regenbui van dit jaar, want ja.. de regentijd staat voor de deur! We hebben 'n goede chauffeur maar als we eenmaal in de grote kuil zijn gereden niet ver bij de school vandaan komen we er niet meer uit! Het regent zo hard dat de ramen dicht moeten en alles beslaat, het gaat vreselijk te keer en ik ben voor het eerst bang, bang dat de bus omslaat. Hoe Hamisch het voor elkaar krijgt weet ik niet maar via 'n glibberig pad trekt hij het busje omhoog en slaken we alle vijf 'n zucht zonder een woord te zeggen. Uit het bewakingshuisje bij de school horen we 'n luidruchtige kreet en weten dat dit de welkoms groet van Jackson moet zijn. Maar wat is dit het allemaal waard, want als de regen stopt staan op de plek van de oude rietendakklasjes twee splinternieuwe lokalen. En in de lokalen is het stil, muis stil want er wordt hard gewerkt aan de eerste toetsen. Op onze tenen lopen we terug naar de lerarenkamer voor een beker Afrikaanse thee en praten bij met Peter het schoolhoofd.                          

 De nieuwe klaslokalen voor de groepen zeven.

 Vannuit een andere richting komt iets modderigs aanrijden en als hij uitstapt zie ik dat het toch de aannemer is!

We bekijken zorgvuldig de gerenoveerde lokalen. Wat zijn die opgeknapt, eindelijk de gaten in de vloeren dicht! De scheur in een van de muren is weg en meester Onesmus wijst naar een nieuw kozijn in zijn klas, hij is er blij mee, net als wij!

Ook de mannen uit de dorpen hebben meegewerkt aan de nieuwe klaslokalen vertelt Jhon, zij komen uit zichzelf naar de bouwplaats toe in de hoop mee te kunnen helpen. En dan zien we de ontbrekende kastplanken en deuren, hier en daar 'n deuk van de fietsen die onder de veranda zijn gezet omdat ze anders nat regenen, en schilderwerk van de muren wat niet af is. Jhon noteerd alles en zegt ons dat het voor donderdag in orde zal zijn.

In de beide watertanken zit nog een kwart aan regenwater incl. de bui van deze ochtend, maar toch is dit voor het eerst in jaren dat er een droge periode is overbrugd.

Op de terugweg gaan we op kraambezoek bij meester Gabriël en zijn vrouw Christine, het is iets voorbij de brug, "we komen er langs"zegt hij, en gelukkig rijdt hij mee! Wat is Christine blij als ze ons ziet en wij haar, trots laten ze ons hun prachtige kindje zien, we krijgen een rondleiding door het lieve huisje en worden voorgesteld aan de familie, eerst de vier stiefmoeders van Gabriel en dan zijn eigen moeder, ook ontmoeten we zijn vader wat een oude bekende van ons is, hij was jaren geleden voorzitter van de ouderraad van de Mwamoseschool!

  Gabriel en Christine met hun zoontje.

We moeten de rivier zien vind Gabriel, ook vlabij, en trots neemt hij ons mee naar 'n plek die nog niet in de reisgidsen staat. Over een soort van olifantenhuid dalen we af en komen bij een droog staande rivier waar bij nieuwe maan het zeewater landinwaarts stroomt zo vertelt de meester. Het ziet er zo bijzonder uit en de voorstelling hoe dit moet zijn als het water hoog staat lijkt ons spectaculair. Als we terug lopen wijst Gabriel naar zijn buurman die achter zijn rieten hutje met een fles zelfgemaakte alcohol van gegiste cocosmelk zijn problemen wegdrinkt. Het is een triest gezicht, maar de kijharde waarheid in een zo mooi landschap!

En dan breekt de donderdag aan. Om vijf uur in de ochtend wordt er hard gewerkt aan de twee klaslokalen. Kastplanken worden gezaagd, deuren afgehangen, deukjes aangesmeerd en de muren krijgen een blauwe kleur. Nu is het echt af en kan de feestelijke ceremonie beginnen.

Alle ouders zijn uitgenodigd maar er zijn er maar opvallend weinig omdat er geploegd en gezaaid moet worden op het Keniaanse land en dat gaat toch echt voor! Dan vraagd de bewaker of ik naar het hek wil komen waar een moeder op me wacht, ze wil ons alsnog bedanken voor het vervoeren van haar zoon die vorig jaar oktober uit een boom viel en naar het ziekenhuis moest worden gebracht. Als dank duwt ze me een tas kokosnoten in mijn handen. De zon staat hoog aan de hemel als  Erik en Annemarie de leerlingen op een mooie en moedige wijze toespreken en laat weten trots op hen te zijn. We tellen af van tien naar nul en de twee linten worden doorgeknipt. Jubelend rennen de leerlingen naar hun nieuwe schone lokalen, ze zijn blij want het is hun plek! Op naar de volgende toets!!

Aan het eind van de middag hebben we een gesprek met de penningmeester van de ouderraad. Al jaren int hij de ouderbijdrage en al jaren is er geld tekort voor twee leerkrachten. Samen bekijken we het grote boek waarin hij keurig bijhoud welke ouder er betaald heeft en welke ouder nog niet. En er zijn veel "nog niet" plekken in het boek. Deze ouders hebben het ook niet verteld hij. Kinderen thuis houden mag niet gebeuren, die tijd is voorbij, naar de basisschool in dit gebied is een mooie kans en nodig om een stap verder te komen. €36,- per maand wordt er verdient door een leerkracht het lijkt zo weinig maar het is zo veel en natuurlijk denken we aan het geld van Co waar we iets moois mee wilden doen, het handeltje oud ijzer, je zult het maar zien liggen en denken ik breng het weg want het brengt vast wel iets op...en dat doet het!!

Kinderen kunnen naar school blijven gaan, dat is het belangrijkste doel van ons werk in Kenya.

Leerkrachten kunnen voorlopig worden betaald, al is het van de opbrengst van oud ijzer!!

                                            Einde.