Zondag, 3 oktober 2010.
Met z’n drieën op weg naar de Mwamose school.
Wim de tuinman is vanochtend aangekomen met maar liefs 20 uur vertraging. Hij heeft een uurtje geslapen en is enthousiast in ons busje gestapt.
Welkom in Kenia!
Margreet heet U welkom.
Het is zondagochtend en rustig op school, de was van de leerlingen van groep acht hangt te drogen. Zij logeren op school omdat ze met de voorbereidingen voor de toetsenweek bezig zijn.
Het is een zeer zonnige dag met een heerlijk windje.
Zoals ieder jaar is het spannend om Peter het schoolhoofd te ontmoeten en erg leuk om elkaar weer te zien.
We drinken koffie in het kantoor en praten bij.
De kasten hangen allemaal op zijn plek en er liggen geen schriften of boeken meer op de grond. De kunststofwatertank staat er goed bij en de grote tank is goed gerepareerd en er staat een klein laagje water in.
En toch is er veel water verloren gegaan tijdens de regen door veel slechte goten. Daar gaan we deze reis iets aan doen!
De Mwamoseschool.
De watervoorziening staat boven aan de lijst, en als een uurtje later de aannemer er is overleggen en onderhandelen we. Ik hoef er dit keer niet bij te zijn want dat doen de twee Wimmen. Ik trek me terug onder een boom met een bruinebonensoepje, dat een moeder zojuist heeft gebracht. Ik realiseer me dat deze school vreselijk veel onderhoud nodig heeft om overeind te blijven. Weer moeten we een aantal dingen achterwege laten. Weg is de Hollandse gedachte van dat doen we wel even. Nee, het moet hier stap voor stap, eerst de dakgoten en de oude watertank want over een paar weken komt de regen.
Op de terugweg komen we langs een huisje waarvan we ons ieder jaar afvragen of het bewoond is. En ja hoor, het is bewoond, iedere zondag! Het blijkt een kerkje te zijn. Swingende muziek, vrouwen met prachtige jurken en een pastor die ons de handen schudt. Een van de vrouwen vraagt naar mijn religie en ik vertel haar dat ik katholiek ben. "In deze kerk met zijn mooie blauwe houten bankjes is iedereen welkom", zegt ze. Dat maakt me blij zeg ik haar, want we zijn allemaal kinderen van dezelfde god!
Maandag, 4 oktober 2010.
De balletjes!
Er moet nog ergens hout in het magazijn liggen dat over is van vorig jaar.
Dat klopt, maar wat we niet meer weten is dat er ook nog een grote doos met 500 gekleurde balletjes is. Die is twee jaar geleden met een container vervoerd en was vorig jaar onvindbaar. Hoera, dat komt erg goed uit!!
Over twee dagen begint het tandartsenkamp en kunnen we de kinderen naast de tandenborstel die ze van de tandarts krijgen ook een leuk balletje geven.
We proppen de niet al te beste doos naast de tien prullenmandjes die we zojuist hebben gekocht voor in de klaslokalen, hout op het dak en rijden maar.
Helas is het niet meer dezelfde bus als de dag ervoor maar een van zo'n 15 jaar ouder en weinig schokbrekers, dat is goed te merken als we na een uurtje van de hoofdweg naar een binnenweg gaan.
Dan stel ik voor om te stoppen om alvast de balletjes te verdelen over een aantal prullenbakjes, omdat dit straks onmogelijk wordt om dit op school te doen tijdens een speelkwartier.
En ja hoor...bij het openen van de achterklep rollen alle ballen de zandweg op.
In de greppel, onder de bus en het gaat maar door. We liggen in een deuk van het lachen!
Het is een grote gekleurde ballenbak op een rode zandweg in Kenia.
In de bloedhete zon rapen we de boel bij elkaar en zette het zo veilig mogelijk terug in de bus. We hobbelen verder naar school waar de mandjes nog even bewaard worden in het kantoor.
De mannen nemen de lijst met bestellingen door met de aannemer. Straks rijden we weer terug naar Ukunda om de materialen te bestellen, want om vijf uur gaat de winkel dicht.
Jacqueline,
In de loop van de middag zien we groep acht naar buiten komen. We lopn er naar toe om ze even te begroeten. Nog drie maanden en het zit er op voor hen, maar eerst volgende week de toetsen.
Tusse de tweeënveertig donkere gezichten zie ik het gezichtje van Jacqueline.
Dat maakt me heel blij want we hebben elkaar een jaar niet gezien.
Ik wring me door de menigte heen en sta voor haar. Een klein tenger meisje met prachtige ogen die me afwachtend aanstaren. Ik pak haar beide armen en zie haar dikke buik! Mijn handen glijden door en wrijven over haar buik, ze kijkt me aan en ik zie een traan. "Ik ben verkracht", zegt ze met een pijnlijke stem!
Wim staat er bij te kijken en ik voel zijn woede. Ik loop met haar terug de klas in, sla mijn armen om haar heen en het is stil. dan kijkt ze naar me op en zegt dat de jongen is opgepakt en gevangen zit.
Mijn handen pakken haar buik weer vast. Ik kijk haar aan en zeg dat dit een heel lief kindje gaat worden, en zij een hele goede moeder! Dit gaat goed komen, ik voel het. Ik krijg een knuffel en loop terug naar de groep.
Dinsdag, 5 oktober 2010.
We zijn op weg naar de Kingwede, een middelbare school voor weesmeisjes. Daar ontmoeten Toos en Wim van Leeuwen ‘hun meisjes‘ met een warm hart. Ze nemen de tijd om samen te zijn want er is veel bij te praten. We nemen foto’s en kijken rond. Het ziet er hier erg verzorgd uit. Dat komt door de directrice die er goed boven op zit.
Voordat we verder gaan naar de Mwamose school raad ik mijn gezelschapje aan om hier nog even naar het toilet te gaan. Hier is niet alleen een gewone toiletpot maar er is ook een schakelaar die voor licht zorgt, en…een kraantje om je handen te wassen!!
Onderweg vertel ik Inge, Piet, Rina, Hennie, Wim, Toos en Mimie dat het er veertig minuten verderop anders uitziet.
Geen water, geen licht en veel zand. Dat vinden ze geen probleem.
Op school krijgen we een rondleiding van het schoolhoofd door de midden- en bovenbouw groepen want de kleintjes zijn al naar huis. Overal zingen de kinderen en de liedjes worden steeds mooier vooral ‘Adam and Eve’.
Ook hier nemen we de tijd. We bekijken grote en kleine dingen en wat zijn deze lieve mensen oprecht geïnteresseerd.
Maureen een nieuwe medewerkster in de keuken maakt een grote ketel Afrikaanse thee.
En weer zien, proeven en ruiken we veel dingen die dit gebied ons geeft.
Jacqueline is blij met de tas babykleding van Rina, en Henny doet er nog een doosje lunch bij. We nemen afscheid van de school.
Als ik onderweg Suma zie, vraag ik of hij het hoge gras bij de steen aan de kant van de weg wil afsnijden. Dan mist de vrachtwagen morgen de afslag niet als die de materialen voor de tandartsen brengt. Ook het tandartsenteam zelf dat vannacht aankomt en morgenmiddag de praktijk op school zal opbouwen.
Terug bij het hotel sleept Mimie me mee naar een arts, die ons de procedure bij een verkrachting vertelt. Ik ben blij dat ze meedenkt want hier kunnen we iets mee als het nodig mocht zijn.
Ondertussen wachten Wim en Wim al zo’n vier uur op de vrachtwagen met de materialen voor de nieuwe dakgoten. Die moeten nog naar school gebracht worden, zodat de aannemer morgenvroeg aan de slag kan.
Woensdag 6 oktober 2010
Dit gaat niet meer lukken dus vertrekken Wim en Wim die ochtend om vijf uur als het nog donker is met een grote lading naar de Mwamose school.
Na een half uur staan ze stil en wil de wagen niet meer starten. Drie mannen en een eigenwijze accu!! Na wat prutsen en een grote rookwolk krijgen ze de wagen weer aan de praat.
Dan zijn we om 6.45uur op school, en zitten er al kinderen in de klas. Alleen is er nog geen leerkracht. Dat is dus een mooie kans voor de twee Wimmen om alvast zangles te geven.
s'Middags komt de grote truck met de materialen voor de opbouw van het tandartsenkamp. Het tandartsenteam is gearriveerd. Ze richten een behandellokaal in, dat er erg professioneel uitziet en een keuken met een deel opslag.
Buiten worden de bankjes in een lange rij klaargezet onder een afdak.
Hier mogen morgen de kinderen plaatsnemen en wachten op hun eerste check up. In de loop van de dag mogen bewoners dan aansluiten voor een behandeling.
In de omgeving hangen posters over het kamp in het Swahili en we zijn heel benieuwd of de mensen komen.
Donderdag 7 oktober 2010
Het is zover. De eerste dag van het kamp!
We willen er vroeg naar toe zodat we de tandartsen kunnen ontvangen, maar... het busje is er niet. Als we op het randje vertrekken krijgen we politiecontrole onderweg. Dan zijn we er bijna en steekt er nog een grote slang over die alle tijd neemt om aan de andere kant van de weg te komen!
Maar.. we kunnen de tandartsen begroeten, en aan hun hele houding is te zien dat ze er zin in hebben. Iedere tandarts begint aan zijn eigen taak als onderdeel van een geoliede machine. Groep vier mag de spits afbijten en krijgt uitleg over wat hen te wachten staat. Een voor een druppelen ze naar de houten bankjes en al snel zijn ze aan de beurt.
Onvoorstelbaar hoe goed deze kinderen die dit voor het eerst meemaken dit ondergaan.
Ze lijken niet bang, gaan liggen doen hun mond wijd open en wachten af wat er gaat gebeuren. Dat kan een prik zijn omdat er een kies getrokken moet worden, of het verwijderen van tandsteen. Als alles goed is mogen ze met een nieuwe tandenborstel en een gekleurd balletje weer terug naar de klas.
Om half twaalf is groep vier klaar. Zesennegentig kinderen zijn geholpen. Allemaal hebben ze een tandenborstel en de meesten een gekleurd balletje. Een enkeling verdiende een tennisbal, want als dan toch die ene kies eruit moet dan verdien je net iets meer!
Groep 4 met meester Gabriël.
Vrijdag 8 oktober 2010
We pinnen geld en halen cement, schroeven en een nieuwe zaag voor de aannemer.
Als we van de hoofdweg afgaan beginnen de problemen. Slechte schokbrekers en scheurtjes in de zakken cement.
Ik ruik een vreemde lucht die absoluut niet klopt met het uitzicht. Onder de bank van het busje komen witte wolken vandaan en we stoppen voor frisse lucht.
Dan rijden we stapvoets verder en even later ruiken we weer iets...Verf!
Als we de achterklep open doen zien we dat de verfbus door de warmte is opengesprongen, dus gaan we aan de schoonmaak.
Smerig komen we aan op school., al blijft je haar erg goed in model van opstuivend cement!
De tandartsen zijn al uren in de weer. We zien voor het eerst een rij met bewoners op de bankjes onder het afdak. Het is een prachtig gezicht. Ze wachten geduldig in de schaduw want het is inmiddels erg heet.
Zaterdag, 9 oktober, 2010.
Ook vandaag is het heet. We gaan cement en schroeven ruilen bij Darad, kopen water en telefoonkaarten en vertrekken naar school. Abdoel onze chauffeur rijdt iedere dag de vierentachtig kilometer heen en terug. Op school zijn de tandartsen aan hun derde dag begonnen en alles loopt goed. Onder het afdak zit alweer een lange rij mensen te wachten uit de omliggende dorpen waaronder een moeder van veertien jaar met een tweeling van een week oud. Of zal ik zeggen een week jong!
De kindjes, een jongen en een meisje zijn nog erg klein en liggen gewikkeld in een doekje op de arm van de moeder en een andere vrouw. De jonge kraamvrouw schuiven we een lunchpakketje toe omdat ze nog lang moet wachten voordat ze aan de beurt is en de kleintjes ondertussen ook gevoed moeten worden.
Dan lopen we naar Jaqueline die op ons staat te wachten en ons meeneemt naar haar familie. We gaan met Abdoel en zijn bus. Weer zijn we blij dat we niet zelf achter het stuur hoeven, en als we onder een boom doorgaan horen we een harde klap en schrikken allemaal! Het is de imperial die in een ruk van het dak is getrokken en op de grond ligt! Abdoel vind dat hij daar kan blijven tot we terug komen. We moeten nog een keer door een diepe kuil en vragen ons af of we weer omhoog komen, maar als dat zonder problemen lukt zien we in verte de boerderij van Victoria en Sebastiaan. Een warm welkom, thee, meloen en zoete aardappels staan te wachten op het buitentafeltje in de schaduw, wat is het heerlijk om hier te zijn en elkaar weer te zien. Als ik over Jaqueline haar dochter begin haalt ze diep adem en komt de woede terug in haar ogen. Ze heeft een maand lang niet kunnen eten, is naar de politie in een grote plaats gegaan, en heeft haar dochter mee naar het ziekenhuis genomen voor onderzoek. Boos is ze omdat ze aan haar dochter hebben gezeten alsof het een hoer was en dat is ze niet!! Als een echte moeder heeft het verdriet bij haar achtergelaten. En weer haalt ze adem, loopt naar binnen en haalt een schriftje waarin de bloedgroep en controle's van Jaqueline in worden bijgehouden. Er staat in dat ze geen hiv-of andere infecties heeft, en dat met kerst haar kindje geboren zal worden.
Maandag, 11 okt. 2010.
Dit gaat een lange dag worden voor de tandartsen, want het is de dag na zondag!
Veel mensen uit de dorpjes hebben elkaar gesproken nadat ze naar de kerk zijn geweest. Zo moet het nieuws haast wel zijn verspreid want op maandagmorgen zit er een rij bewoners van vier klaslokalen lang en dan nog de hoek om!! En...de mensen komen van steeds verder verteld de hoofdmeester.
We zijn blij dat dit gebeurd en veel mensen de stoute schoenen aantrekken voor dit voor hen onbekende gebeuren, of misschien de kans pakken om verlost te worden van pijn! Als het vijf uur is moet er opgeruimd en schoongemaakt worden, maar er wachten nog vijfendertig mensen. Het is vervelend om te doen maar ze worden naar huis gestuurd met een geel briefje, als ze morgen terug komen zijn zij het eerst aan de beurt, en teleurgesteld beginnen ze aan hun lange tocht terug!
Dinsdag, 12 okt. 2010.
We zijn opweg naar school met een vracht ijzeren pijpen op het dak, zij moeten de nieuwe dakgoten gaan ondersteunen. Alles komt zonder problemen aan!!
Op school wacht alweer een enorme rij mensen voor de tandarts, ook dit wordt 'n lange dag. Wim en Wim spreken met de aannemer omdat hij zijn afspraak niet na komt, de klus komt niet optijd af, maar wat af is ziet er goed uit!
We stappen in de bus en rijden met Peter het schoolhoofd naar de dependance van de Mwamoseschool, vijf kilometer verderop.
Een prachtig gebouwtje van leem met 'n ijzeren dak. Een entousiaste meester loopt ons tegemoed en laat zijn klas met kleuters zien die voor ons met net zoveel energie als hun meester liedjes zingen. Hij kan wel wat sponsering gebruiken verteld hij maar snapt gelukkig dat we al doen wat we kunnen!
Dan gaan we naar het huis van Peter dat in een prachtig glooiend gebied ligt tegen de grens van Tanzania. Onderweg kopen we in een soort buurtsuper en paar schoenen voor zijn vrouw Joyce, en bij aankomst staat ze ons samen met vier vriendinnen en een schoonmoeder ons op te wachten. In een shade die zo te zien nog maar net af is kunnen we rustig praten over schoolse zaken, zoals klassen zonder leerkracht en krijgen we de uitleg over dingen die we niet begrijpen of waar we ons zorgen over maken. Het geeft ons duidelijkheid en rust, we zijn nou eenmaal Hollanders en dingen gaan hier anders maar met de uitleg van Peter klinkt het zoals het is!
De vrouwen hebben voor ons gekookt, en niet zo'n beetje ook!
Ze zijn zeker de hele ochtend in de weer geweest en het smaakt heerlijk.
Vol trots krijgen we een rondleiding door het hok met kuikens de nieuwe aanwinst voor het gezin. Dan nemen we afscheid van deze lieve vrouwen en heb ik het gevoel dat we een stel vriendinnen achter laten in een ver gebied en hopen we hier ooit weer terug te komen!
Omdat we geen paspoorten bij ons hebben vraagt Peter bij de grenspost of we even voet in het buurland mogen zetten, en dat mag!!
Woensdag, 13 okt. 2010.
De laatste dag van de tandartsen!
Op de heenweg halen we de handgemaakte bordjes op en binden er een rol Hollandse drop aanvast. Vandaag zullen de zestig kinderen van de dependance komen voor poetsinstructies. Er zitten weer mensen uit de omgeving te wachten onder het afdak, maar de rij is overzichtelijk en dat moet zo blijven want de planning is dat er om 13.00uur gestopt wordt met behandelen, dan wordt het kamp opgebroken en alles in de vrachtwagens geladen die al op het terrein klaar staan.
In het poetsinstuctielokaal zitten inmiddels de zestig kleuters van de dependance met een tandenborstel in hun hand uitbundig het vader Jacob met aangepaste tekst te zingen, en dat kan ook niet anders want hun dirigent, hun meester dus zingt uit volle borst en met zijn enige eigen enthousiasme mee, het moet in de verste dorpen te horen zijn en hier op de Mwamoseschool gaan de dakgoten heen en weer!!
Dan zijn ze klaar en stel ik voor om ze met twee busjes terug te brengen, en ja dat past! De dirigent in de ene bus, en ik stap met mijn kinderkoor in de andere, en onderweg doen we maar één ding...zingen!!!
Moeders aan het werk op het land of op het erfje aan de was, bijna iedereen hoort ons en kijkt op naar de zingende caravaan die langs rijdt over het smalle pad die stopt bij het mooie dependancje!
Terug op de Mwamose school zijn ouders geariveerd voor het afscheid van de tandartsen en de korte voorstelling die 'n aantal klassen hebben gemaakt. Ondertussen wordt het kamp opgebroken en sjouwen de jongens van groep acht de tandartsstoelen naar de vrachtwagens, die alles door zullen rijden naar de volgende school waar morgen een nieuw kamp van start zal gaan.
Dan komen de bedankjes in de vorm van liedjes, en vraagt de leraar van groep acht me of de tandartsen volgend jaar weer komen en dan misschien iets langer kunnen blijven, dit spreekt toch van een zeer geslaagde missie!!!
Donderdag, 14 okt. 2010.
Dan breekt ook voor ons de laatste dag aan, en nog zoveel te doen!
Nog één zakje cement, en een onderhoudsbeurt voor de grote kraan van de watertank, maar waar? Ik ga langs Beasy voor overleg van het voedsel dat de school al enkele dagen niet meer heeft, en krijg uitleg dat de regering eerst naar de nóg armere gebieden rijdt om uit te delen, en ik kijk verbaasd toe!
Als we op school aankomen is de rust duidelijk terug gekeert, en groep acht bezig met de toetsen en wacht buiten het lokaal een lange rij tasjes van de leerlingen.
Wim en Wim zijn druk met de grote kraan, en de afhandeling met de aannemer. Ook maken ze een overzicht voor volgend jaar. Ondertussen maak ik met groep zeven een plan over het onderhoud van de nieuwe goten, zes jongens stellen zich verantwoordelijk en zullen een lijst bijhouden. We praten met de commissie van gezond en veiligheid en ook zij beloven de gevraagde dingen. We delen tweenveertig rode cocacola t-shirts uit en doe er voor de achtien dames van groep acht een mooie sjaal bij, want dat hebben ze verdiend! Vorig jaar nog zestien leerlingen in deze groep en nu tweeenveertig, ze hebben het maar mooi gedaan! We zeggen dat we trots op ze zijn en wensen ze heel veel sucses met de komende examens!
Einde.
Met dank aan al onze sponsers, zonder jullie had dit niet gelukt!!
Wim en Margreet Bogerd,
oktober 2010.
Een Poetsinstructie.
Hier zijn ze dan onze helden.
De aannemer met zijn mannen.
Rijen met wachtende mensen.
De stroom voorziening.
