Vrijdag, 16 oktober 2009.
Vandaag brengen we ons eerste bezoek aan de Mwamose school.
Om de school is een hek geplaatst van dunne boomstammen met daar tussen prikkeldraad wat er erg netjes uitziet, en er wordt gewerkt aan een poort. Peter het schoolhoofd ontvangt ons zeer vriendelijk. Hij gaat samen met ons de klassen rond, om weer even kennis te maken met de leerkracht en de kinderen.
Dit is altijd erg leuk.
Er zijn nu twee kleuterklassen en twee groepen een, en twee groepen drie.
In groep twee staat een groot aantal van de nieuwe schoolbankjes en in ieder bankje zitten drie kinderen.
De bankjes zien er goed uit!
Het heeft de vorige nacht wat geregend maar beide watertanks zijn leeg, wat volgens Peter te danken is aan een soort lichte aardbeving. Hij wijst ons ook op een paar scheuren in de muren van de school. Wim is nog even in de tank geklommen om te kijken.
De toiletten zijn bijna af. De deuren zijn de dag ervoor geschilderd, maar nog geen keramiek potje en geen tegeltjes. Daar willen wij voor zorgen samen met nog drie ontbrekende deuren van het tweede toilet gebouwtje. Peter zal contact opnemen met een aannemer.
Achter in een klaslokaal is een deel van een voedselopslag gemaakt, zo ook in een oud schoollokaal dat nu als magazijn dient.
De hoeveelheid voedsel is enorm en wordt geregeld door de regering. Dit betekent dus dat alle kinderen en de leerkrachten tussen de middag een lunch krijgen, waardoor er zelfs meer kinderen naar school komen. Dit is toch helemaal geweldig!!
Omdat er geen water op school is nemen de kinderen dit zelf mee van huis. In alle klaslokalen vind je dan ook een hoek met potten, flesjes en bakjes, die ze in de pauze mee naar buiten nemen om uit te drinken.
En natuurlijk hebben we de twee nieuwe klaslokalen die door de regering zijn geplaatst bekeken. De grootste groepen zijn nu opgesplitst waardoor er veel meer ruimte voor de kinderen is.
Terwijl wij rondkijken met Peter gaan alle lessen gewoon door. We zijn naar het kantoor gegaan en hebben een plan gemaakt. En alweer een verrassing: in de lerarenkamer blijkt er voor iedere leerkracht een bureau met stoel te staan. Ook dit ziet er professioneel uit en komt ook weer van de regering.
In de pauze drinken we met het hele team thee uit een grote ketel, en trakteren op Hollandse stroopwafels, die erg goed smaken!!
Een enorme rij kleuters staat om twaalf uur buiten met ieder een bordje of bakje
.
Het is een prachtig gezicht. De koks tillen het eten in twee grote pannen naar buiten, waar ze het met een maatschep uitdelen. Met een flink bord eten gaan de kinderen onder een boom zitten om het heerlijk met hun knuistjes op te eten!
Na de lunch gaan de kleuters en de groepen een en twee naar huis.
Aan de bomen zijn ijzeren blikken getimmerd, waar de kinderen eventueel hun handen kunnen afspoelen. Door een gaatje onder in het blik loopt het water er weer uit. De blikken zijn gemaakt door Suma van de ouderraad.
Ik ben nog even naar het huisje van Suma geweest want dat had ik al eerder beloofd.
Het vijfde kindje is geboren, een meisje van nu vier weken oud met de naam Margreet. Als ik het hutje binnen loop, ligt Agnes, Suma’s vrouw, ziek op bed en ziet er erg beroerd uit. Ze heeft malaria en wordt er gelukkig al voor behandeld.
Weer terug op school hebben we nog gekeken naar een dakgoot voor meer regenwater.
Daarna zijn we met het team gaan lunchen in de lerarenkamer en dat smaakt zoals ieder jaar weer heerlijk.
We hebben ook nog foto’s uitgedeeld van vorig jaar, wat ze erg leuk vonden.
En dan zit de eerste dag erop!
Bij het verlaten van de school worden we verrast door een grote steen met de schoolnaam en onze namen erop. Ja, en dan ga je toch een beetje trots weg, maar wat hebben zij hun best gedaan en al veel bereikt
Margreet.
Zondag 18 oktober 2009.
35 graden Celsius
We zijn naar de dokter geweest. Margreet heeft een infectie aan haar maag en, ikzelf heb last van mijn oor en heb druppels gekregen.
Margreet een kuurtje en ze knapt al weer aardig op.
We hebben een mooie jurk gekocht voor Annabelle en ik hoop dat hij haar goed staat. Vanavond zijn we lekker wezen eten bij Leonardo’s.
Ze hebben daar verrukkelijke bruchetta’s
Bij de strandjongens heb ik sleutelhangers laten maken voor mijn voetbalteam in Langbroek.
Morgen gaan we op pad en hebben we een verrassingsdag van Verkaart.
Wim.
Maandag 19 oktober2009.
Verrassingsdag van het V.D.T.
Om 8.30uur vertrekken we met vijf bussen en bezoeken een lepracentrum.
Het is heel indrukwekkend. Een arts vertelt me dat deze ziekte erg besmettelijk is en overgedragen wordt door warmte,vocht, en donker.
Er zijn nog altijd mensen, die op hun afgesleten voetjes blijven doorstrompelen, omdat dit met bedelen net iets meer geld oplevert!
Daarna gaan we het binnenland in van Kinango, een prachtig gebied.
Hier bezoeken we verschillende Verkaart-projecten.
Ik heb nog even foto’s gemaakt van toiletvloertjes. Dat kan altijd van pas komen voor de toiletjes op onze eigen school!
Op de terugweg is er een lunch in the middle of nowhere bereid door Kenianen.
Om 18.00uur zijn we weer thuis.
Margreet.
Een van de projecten was een opening van een huis voor kinderen met een lichamelijke handicap. Deze kinderen kunnen moeilijk vervoerd worden en daarom is er een huis gebouwd waar ze verzorging krijgen en toch naar school kunnen. Een mooi initiatief. Een van deze kinderen houdt een speech en bedankt de bouwers. Ik kan zien dat het recht uit zijn hart komt en daar krijg ik het koud van!
Wim.
Dinsdag 20 oktober 2009.
Ieder jaar wordt op 20 oktober de in 1978 overleden president Yomo kenyatta herdacht. Dit heet Kenyatta Day!
Om 11.30uur zijn we op school. De kinderen zijn vrij behalve groep 7 en 8, want zij slapen doordeweeks op school om te oefenen voor hun toetsen.
Vandaag hebben Wim en ik gewerkt als een prima team.
De timmerman is met ons meegegaan om de boekenkasten op te meten, die in het kantoortje en de lerarenkamer komen, zodat straks niet alles meer op de grond ligt.
De schrijfmethodes en het tekenpapier dat we die ochtend van Marjolein hebben gekregen, gaan we alvast verdelen over de klassen. We bergen het ook meteen op in de kasten. De leerkrachten zijn er blij mee!
Na het opmeten van de kasten loopt Wim met Charrel de timmerman alle slechte dakgoten na die alvast gerepareerd kunnen worden.
Om half twee komt de aannemer precies op tijd, en gaan de mannen aan tafel om het over de watervoorziening te hebben, want een ding staat boven aan de lijst:
Er moet water komen en wel nu!!
Op een dag zonder kinderen is er veel ruimte voor overleg en zo raak ik onder het inruimen van de kasten aan de praat met Victoria, de juf van groep 1.
Vorig jaar ben ik bij haar thuis op bezoek geweest. Ze heeft me toen verteld dat ze blij is met hun vier kinderen, maar dat dit er genoeg zijn.
Vandaag kom ik er voorzichtig op terug, en vraag of ze op de laatste dag dat we op school zijn een praatje voor de moeders wil houden om zo een voorzichtig beginnetje te maken over familyplanning. Ze belooft het te doen en ik zal toestemming vragen aan Peter het schoolhoofd.
En dan wil ze mij iets vragen.
Als een van de meisjes van groep 7 of groep 8 ongesteld wordt, komen ze met hun probleem naar haar toe. Ze vertelt dat er dan niets anders op zit dan ze naar huis te sturen. Dan komt de vraag: zou jij voor een noodvoorraadje maandverband voor in de klas kunnen zorgen? Het gaat om 26 meisjes!
Ik zeg dat ik daar voor wil zorgen, en vervolgens stopt ze me een papier toe met de merken.
Terwijl Wim druk in de weer is met de aannemer neem ik mijn kans waar om even op ziekenbezoek te gaan bij de vrouw van Suma.
Ik neem de tas met babykleding mee die ik die ochtend heb gesorteerd, en Suma loopt me tegemoet en neemt de tas van me over [heerlijk, want het stuk lopen naar zijn huisje is zo heet.]
Daar aangekomen zie ik dat zijn vrouw behoorlijk is opgeknapt, er zit weer leven in!!
Suma laat trots al zijn kinderen zien vanaf zijn eerstgeborene, en ik krijg kleine Margreetje in mijn armen gedrukt, verbeeld ik het me nou, of is het een klein lachje wat ik zie?
Ik vraag aan Suma of er nog meer kinderen komen, maar hij zegt dat dit er genoeg zijn.
Agnes zijn vrouw is blij met de kleding en van Suma moet ze mij bedanken, maar ik ben allang blij dat ze aan het beter worden is.
Huisje Suma
En Wim rekent, en meet, en overlegt! Ook komt er een tegenvaller.
Het heeft de dag ervoor zo hard geregend in het gebied, dat de onderkant van een toiletgroep volledig is weggespoeld! Het gat eronder van enkele meters diep staat vol met regenwater, en de eerste verschijnselen van verzakken zijn al te zien, zo triest om naar te kijken, we laten het er maar bij!!
Als Wim klaar is met overleg gaan we nog even naar de boerderij van Victoria. Haar 16 jarige dochter heeft voor ons een kip geslacht en is hem aan het koken.
Terug op school zijn de meisjes van groep 7 en 8 aan het koken en ze vinden het jammer als ze horen dat we niet blijven eten.
Ik maak nog foto’s voor Rob die een vlag van zijn bedrijf heeft meegegeven en dan vertrekken we weer…….met de timmerman, want ook hij wil naar huis!!
Margreet.
Woensdag, 21 oktober 2009.
Vroeg op om hout te kopen met de Charrel de timmerman.
Wim geniet enorm van de werkplaats. Ik vertrek iets later, ruim op en zoek onze Kenyapas maar die blijkt onvindbaar, dat wordt lastig.
Onderweg breng ik de was naar de wasserette, en daarna haal ik op het afgesproken punt de hoofdmeester en de aannemer op. We gaan door naar Wim die mij de mooie dingen van het timmermansvak laat zien.
De dikke planken laden we op een kar en duwen we naar Charrel’s werkplaats.
Onder een kop koffie bespreken we de offerte van de aannemer en komen tot een deal.
De bouwwinkel in Ukunda blijkt zo duur te zijn, dat we er van schrikken en besluiten door te rijden naar Mombasa. En dat scheelt enorm! Voor €280 hebben we een tank van 5,000 liter, maar er is nog veel meer nodig.
Dat mogen de mannen doen! Met de chauffeur die de stad goed kent loop ik naar een goedkope supermarkt. Binnen stap ik af op het schap met maandverband en hij zegt dat hij buiten wel op me wacht. Ik koop 15 pakken: schap leeg!!
Daar loop ik dan met een grote tas vol maandverband door Mombasa op zoek naar de mannen.
We moeten geld pinnen, maar de pas wordt bij vier banken geweigerd. Wim is het zat. Bank vijf snapt dit, en eindelijk is er toch geld. Eerst maar even lunchen.
We gaan nog een paar winkels af en ik zie nog een leuk mandje waar precies 15 pakjes in passen, dat is leuk voor in de klas!!
Dan is het tijd om terug te gaan naar de veerpont.
Margreet.
Vandaag heb ik in de ochtend met een houtmachine gewerkt. Het is een prachtig machientje en ik vond het heel leuk om de jongen te helpen.
Ook heb ik de beitels geslepen en gewet op een wetsteen.
Het is misschien wel 40 jaar geleden dat ik dit voor het laatst heb gedaan.
Heerlijk!! Ik ben benieuwd of de spullen die we gekocht hebben allemaal heel aankomen [het blijft Kenya!]
Wim.
Donderdag 22 oktober 2009.
Vandaag gaan Marijke en Jhon mee naar onze school.
Marijke is fotograaf en gaat portretfoto’s maken van alle leerkrachten voor onze website.
Nadat ze een mooie plek heeft gezocht pakt ze het professioneel aan.
Het is moeilijk om de leerkrachten aan het lachen te krijgen. Ze kijken een voor een heel serieus, maar als het eenmaal lukt liggen we in een deuk en komen de prachtige witte tanden tevoorschijn!
Helaas zijn er ook twee leerkrachten afwezig en dat is jammer voor de groepsfoto, vooral omdat een van de twee een vrouw is.
Jhon en Marijke genieten van ieder moment en ze vinden alles mooi!
Dan arriveert om 13.00uur de vrachtwagen met de spullen uit Mombasa, op het moment dat alle kinderen zitten te eten op het grote plein.
Iedereen pakt zijn bordje op en moet van de hoofdmeester naar de kant. Het lijkt een ware attractie en veel kinderen, die normaal na de lunch naar huis gaan, blijven gewoon op school want er is veel te zien.
Eindelijk een waterton op school die niet lekt!
Het is bijna niet te geloven!!
Ik vind het indrukwekkend om te zie hoe de ton naar zijn plek wordt gerold.
Het is inmiddels te heet en vooral te broeierig om aan de dakgoten te beginnen, maar Wim wil er toch even aan voelen en ruiken en gaat nog even de ladder op!
Op een schoolplein vol met kinderen zie je soms bijzondere dingen.
Ik zit midden tussen de kinderen en zie hoe grote zussen toezien op hun jongere broertjes en zusjes en ze zonodig corrigeren.
Er wordt heerlijk gegeten, met de handen natuurlijk en sommige kinderen hebben heel handig een sinaasappelnetje over hun bordje tegen de vliegen.
Na de lunch nemen we alle meisjes van groep zeven en acht mee naar een ander lokaal. Samen met Victoria vertellen we over het maandverband verhaal.
In januari 2010 zijn er zestien schoolverlaters en als schoolhoofd zoek je naar mogelijkheden voor je leerlingen.
Hij vraagt ons om hulp voor de toekomst van zijn leerlingen, en dat alleen al is een goede zaak, maar een oplossing hebben we zo gauw niet.
Op de terugweg gaan we langs Munzi village waar John en Marijke twee matrassen willen afleveren.
Een matras is voor een heel oud dametje. Ze ziet het allemaal niet meer zo goed vanwege de staar, maar als ze er een onderlaken en deken bij krijgt voelt dat toch wel heerlijk aan.
Dan gaan we naar een bedlegerige meneer die een paar maanden geleden een herseninfarct heeft gehad en helemaal niets meer kan…, hoewel…, de jongens uit het dorp tillen hem op en we schuiven het matras onder hem. Dan leggen ze hem terug en verschijnt er een hele grote lach op zijn gezicht!!
Margreet.
Vrijdag 23 oktober 2009.
Ja…Ja…weer een werkdag!!
We zijn bij de timmerman langs geweest. De kasten worden erg mooi.
Daarna hebben we schroeven, scharnieren en lak gekocht en zijn doorgereden naar school.
De aannemer doet goed zijn best en werkt goed door. Ik denk dat over een paar dagen de tank staat, en dan maar hopen op REGEN!
Om 14.00uur ben ik weggegaan van school en heb onderweg in Majoreni cola gedronken met de chauffeur. De cola kost hier 20 cent per flesje.
Dan komt er een oude man naar me toe en begint in het Swahili tegen me te praten. De chauffeur zegt dat hij 10 cent wil om eten te kopen.
Ik geef het losse geld wat in mijn broekzak zit aan de man die er een hele poos naar blijft staren. Dan zegt de chauffeur dat hij geen flauw idee heeft hoeveel het waard is. De oude man geeft maar iets aan de winkelmevrouw die hem vervolgens een zakje eten in zijn handen duwt. De oude man is blij!!
Wim.
Maandag 26 oktober 2009.
Gistermiddag hebben we alle T-shirts uitgezocht op maat voor de groepen zes, zeven en acht, en de poloshirts voor de leerkrachten, dus die gaan nu allemaal mee naar de Mwamoseschool!
Maar eerst naar Charrel de timmerman want hoe gaan we de boekenkasten die klaar zijn vervoeren?Terwijl Wim zich daarover buigt loop ik naar het huis van Beasy waar een naaimachine staat die ik mag hebben voor de school. Dat lijkt me erg leuk om met de meisjes, bijvoorbeeld op een zaterdag, simpele dingen te maken op de naaimachine. Alleen waar ik ook kijk, ik vind hem niet. Dus gaan we op weg met een zeer gammel busje, waarvan alles schud en rammelt, maar het is de reis waard. Aangekomen op school wordt daar net de laatste hand gelegd aan de kunststof watertank.
Het ziet er goed uit, en om klokslag een uur kan de hoofdmeester zijn eerste beker water tappen, want……het heeft die nacht geregend en de tank zit al half vol! Er is weer water op de Mwamoseschool, geweldig, hier doen we het voor!!
Aan het eind van de dag speel ik altijd met de kinderen op het schoolplein, en vandaag staan ze me al op te wachten, heerlijk gewoon!
Wim. 
Dinsdag, 27 oktober 2009
We vertrekken vandaag op tijd en gaan naar de winkel om regenpijpen te kopen. Daarna langs de werkplaats van Charrel om te kijken of er misschien al een kast mee kan naar school.
Maar nee, er is nog geen kast klaar en het gaat toch allemaal iets langer duren. We vragen ons af hoe we het hele spul op school krijgen!
Margreet.
Er vallen zware regenbuien vanochtend, maar we proberen het.
Voor het laatste stuk is het maar goed, dat we een fourwheeldrive en een goede chauffeur bij ons hebben, want anders hadden we er nooit gekomen. Zelfs de hoofdmeester maakte zich zorgen.
En ja, de watertank zit tot de rand toe vol met regenwater en iedereen is er heel blij mee!
Als ik om me heen kijk, zie ik een schoolplein dat helemaal onder water staat. Dit heb ik hier nog nooit gezien en het gaat maar door. Is dit nou het begin van een regenseizoen??
In Nederland hebben we €150,- gekregen van drie mensen vlak voor ons vertrek. Ik heb dit verdeeld over vijf envelopjes en geef dit aan de vijf vrijwilligers die voor de klas staan. Zij verdienen namelijk erg weinig en worden bovendien in de schoolvakanties bijgeschoold.
We laten weten dat we trots op ze zijn en hopen ze hiermee te stimuleren.
Dan maak ik met twee leerkrachten de toiletten nog even schoon met de waspoeder die we bij ons hadden. Zo, die ruiken weer lekker fris!!
We besluiten eerder weg te gaan die dag vanwege het slechte weer. De hoofdmeester adviseert ons een andere route. We vertrouwen helemaal op de chauffeur, en de hoofdmeester, en zo komen we die dag ook nog even in Tanzania!
Wim.
Donderdag, 29 oktober 2009.
7.15uur. Vandaag de grote dag!!
Een gezellige afscheidsdag op de Mwamoseschool.
Maar eerst geld pinnen en naar Charrel, kijken hoe het met de kasten gaat, en als het goed is gaan er een paar mee.
Ik heb in ieder geval een busje besteld met een grote imperiaal.
Het weer ziet er gelukkig beter uit, en we gaan op weg!
Er is één kast af, we binden hem op het dak en nemen Charrel mee om de kast te installeren en hier en daar nog wat bij te schaven. Over drie dagen kunnen de andere kasten mee.
Er staat heel veel water langs de wegen. In de ondergelopen stukken land spelen kinderen volop. Het is prachtig om te zien. Ze kunnen er blijkbaar geen genoeg van krijgen.
Onderweg komen we er achter dat we al zo’n 980 kilometer hebben afgelegd met dit busje. We zijn blij dat we veel op school zijn geweest en hebben hierdoor ook een aantal dingen bereikt zoals de nieuwe tank, de boekenkasten en de reparatie van de bestaande watertank, waar ze vandaag aan beginnen.
Er komt een nieuwe laag cement in en de tank moet daarna nog drie weken drogen. We maken het dus niet meer mee dat de vier kasten en de grote tank af zijn. Dit gaan we vanuit Nederland proberen te volgen.
De laatste dag op school dus! We drinken nog een keer Afrikaanse thee uit de grote ketel en eten een heerlijk bordje rijst met saus en gaan dan samen alle klassen langs om ieder kind een flesje limonade en een koekje te geven. En dat zijn er vandaag heel veel want de twee kleuterdependances zijn er ook!
Meer dan negenhonderd flesjes delen we uit en het voelt goed, want op die manier nemen we afscheid van alle kinderen.
Daarna is er een kleine ceremonie. Alle ouders en leerkrachten zitten buiten in een grote cirkel, de kinderen op de grond en wij er tussenin.
Er volgt een warm gebed door Daniël van de ouderraad. De hoofdmeester spreekt zijn dank uit over de watertank. Ik vertel de ouders dat we trots op ze zijn, dat ze hun kinderen naar school sturen en dat we nog trotser zijn als ze de school mogen afmaken. Ik bedank ze in het Swahili.
Dan komen de dansjes en liedjes, en als er geroepen wordt dat groep één mag opkomen blijkt die allang naar huis te zijn!! Het is Kenya, en de ceremonie is anderhalf uur later begonnen. Het maakt niet uit. Kinderen van een andere groep zingen nog een prachtig lied en zij sluiten zo het geheel op een mooie wijze af.
En toch ga ik nog even naar Victoria om te vragen over haar praatje over family planning.
En zo belanden we met heel veel moeders, vooral jonge, met hun pasgeborenen in een klaslokaal, waar Victoria in het Swahili een voorzichtig praatje houdt over het plannen van een gezin.
Het is een eerste stap, en er wordt zo af en toe gegiecheld maar dat geeft niet.
Ik denk dat het een belangrijke stap is voor deze jonge vrouwen. Maar al te vaak hebben ze voor hun dertigste al vijf kinderen gebaard. Ze hebben weinig tijd om te herstellen. Als er een andere ziekte om de hoek komt kijken, hebben ze het heel zwaar te verduren. Dat hoeft niet meer, zelfs niet in dit gebied.
Ik ben blij dat Victoria dit op een passende manier vertelt van donkere vrouw tot donkere vrouw.
En zo wordt het tijd om afscheid te nemen.
Wim en Peter hebben het intussen over het wij-gevoel van de school gehad.
De samenwerking tussen ons, het team en de regering. Dat wij-gevoel is in deze paar weken gegroeid.
Intussen komt er een meneer aanlopen en duwt Wim nog gauw een flesje zelfgemaakte honing in zijn hand: ‘For you!’
Een leraar vraagt ons om in februari op zijn bruiloft te komen en enkele meisjes van groep acht willen nog even een foto van ons maken als herinnering.
De fotocamera moeten ze nog bij iemand thuis ophalen, en dat kan even duren, maar wat is het leuk om met die grote meiden van een jaar of 15 op de foto te gaan. Ik krijg een beetje een moeder-dochter-gevoel!
Dan blijkt het schoolplein al aardig leeg te zijn. Ik omhels de vrouwen van het schoolteam en we geven de heren twee warme handen.
Het voelt goed. De chauffeur start de bus en we zwaaien.
Dan verlaten we ook dit prachtige gebied. Het is nog niet donker en we genieten van ieder mooi stukje, ook van de plassen die weliswaar geslonken zijn, maar waar nog steeds kinderen zich kostelijk in vermaken!
Margreet. Einde.
